Οι άντρες και οι σχέσεις.

Η αληθινή οικειότητα, αντίθετα με το σεξ ή την ερωτική παρεούλα, προϋποθέτει ένα βαθμό έκθεσης που είναι ασυμβίβαστος με τον τρέχοντα κοινωνικό αντρικό κώδικα.

Ας σκεφτούμε ένα ασήμαντο και πολύ καθημερινό στιγμιότυπο, μια συντροφιά από 3 ζευγάρια σε ένα καφέ. Είναι όλοι φίλοι μεταξύ τους. Μια από τις κοπέλες ανακοινώνει ότι θα πάει στην τουαλέτα. Οι δύο άλλες κοπέλες της παρέας την συνοδεύουν αυτόματα. Θα συναντηθούν όλες εκεί, θα φτιάξουν λίγο από κάτι επάνω τους, θα ανταλλάξουν μια δύο ανησυχίες για την εμφάνιση τους, θα μοιραστούν στο πολύ βιαστικό ίσως μια εκμυστήρευση. Όλοι ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα συμβεί αυτό με τους άντρες της παρέας.

Γιατί αυτό; Επειδή οι γυναίκες, ανάποδα από τους άντρες, έχουν βαθιά ενσωματωμένη την δυνατότητα και την ευχέρεια της ανταλλαγής συναισθημάτων και με φυσικότητα εγκαθιστούν και μοιράζονται οικειότητα.

Ναι, είναι γεγονός ότι οι άντρες και οι γυναίκες είναι με πάρα πολλούς τρόπους διαφορετικά όντα. Αλλά εκτός από την φυσική αυτή και αυτονόητη πραγματικότητα, υπάρχουν και στερεότυπα και μοντέλα συμπεριφοράς, που καθοδηγούνται έμμεσα από το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον να υπάρχουν.

Οι άντρες εξακολουθούν να «διδάσκονται», να κατευθύνονται, στο να είναι ανταγωνιστικοί, αποδοτικοί, ανεξάρτητοι και δυνατοί. Η ευαισθησία ή η συναισθηματική εξάρτηση αποτελούν σημάδια ολικά ανεπιθύμητης αδυναμίας χαρακτήρα.

Για την Αμερικανική πραγματικότητα κάποιος επιστήμονας του χώρου της ψυχοκοινωνιολογίας λέει ότι η αλήθεια για τους άντρες της χώρας είναι πολύ μακριά από όσα δείχνουν οι εικόνες των διαφημίσεων, με τις μεγάλες χαρούμενες αντροπαρέες στις μπυραρίες κλπ. Ο ίδιος πιστεύει ότι ένα 85% των αντρών στις ΗΠΑ δεν έχουν πρακτικά κανένα φίλο. Μπορεί να κυκλοφορούν πράγματι τα σαββατοκύριακα με φιλαράκια για μπύρα ή ποδόσφαιρο ή ότι άλλο, αλλά δεν δένονται μεταξύ τους με καμιά αληθινή φιλία.

Η φιλία απαιτεί  οικειότητα και η οικειότητα χτίζεται μόνο με την επικοινωνία. Με το να ανοιχτούμε, να μιλήσουμε, να δείξουμε στους άλλους τα δυνατά και τα αδύνατα μαζί σημεία μας. Οι άντρες δεν ανοίγονται στους άλλους. Μπορεί να κουβεντιάζουν αλλά δεν αφήνονται. Επειδή για κάθε αδυναμία ή ευαισθησία τους που μπορεί να δείξουν, έχουν τον φόβο ότι θα υποτιμηθούν και θα κριθούν.

Ο Δρ Χέλερ ψυχολόγος με εκδοτικό έργο, γράφει σε μια μελέτη του: Η οικειότητα αναγκαστικά τοποθετεί ένα ρίσκο γιατί απαιτεί μια δέσμευση σε μια σχέση και ένα πρόσωπο και έτσι αναπτύσσεται αναγκαστικά μια αίσθηση εξάρτησης από τον άλλο. Το να παραδεχτούμε ότι χρειαζόμαστε κάποιον εμπεριέχει το ρίσκο της απώλειας και του αληθινού πόνου. Είναι δύσκολο για όλους.

Σαν κόνσεπτ, ας το πούμε έτσι, η εξάρτηση λοιπόν ορίζεται σαν αρνητικού πρόσημου στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Για τους άντρες ειδικότερα προωθείται η ολική ανεξαρτησία. Μην δείξεις ποτέ ένα σημείο αδυναμίας είναι το μότο που εγχαράσσεται.

Για τα αρσενικά μέλη της κοινωνίας μας η συζήτηση για συναισθήματα δεν είναι πρέπουσα και αναφορές σε λύπη, αγάπη ή πόνο δεν γίνονται ποτέ. Ορισμένοι αποφεύγουν όχι μόνο την συζήτηση ή την απασχόληση με αυτά αλλά και το να νοιώσουν συναισθήματα όλως διόλου.

Οι άντρες διδάσκονται να κρατούν τα συναισθήματα τους μέσα τους.

Ένα συνηθισμένο παράπονο επί παραδείγματι για τις γυναίκες, είναι ότι ο σύντροφος τους θέλει να κάνουν σεξ ακόμα και φορές που δεν νοιώθουν και πολύ κοντά συναισθηματικά.

Είναι βέβαια κάπως έτσι. Οι άντρες χρειάζονται το σεξ για να νοιώσουν ή να επιτύχουν σύνδεση με μια γυναίκα. Οι γυναίκες ανάποδα χρειάζονται να νοιώθουν συνδεδεμένες για να μπορούν να κάνουν σεξ.

Επειδή συχνά οι άντρες επιχειρούν να αποφύγουν εντελώς το επικίνδυνο έδαφος των συναισθημάτων, συμβαίνει να καταφεύγουν σε ανώνυμες  και χωρίς την ανάγκη οποιασδήποτε οικειότητας ευκολίες, όπως το πληρωμένο σεξ και άλλα τέτοια.

Για την Αμερική είναι ξεκάθαρο, το 80% των διαζυγίων συμβαίνει γιατί ο άντρας αρνείται να αποδεχτεί η να παραδεχτεί την επιρροή της γυναίκας επάνω του και την σημασία της.

Όταν έρχεται η ώρα της διαμάχης ή της σύγκρουσης συναισθημάτων όπως έχει λεχθεί, η γυναίκα κολυμπά, ο άντρας πνίγεται. Οι γυναίκες έχουν σίγουρα καλύτερη διαχείριση των συναισθημάτων τους, καλύτερη διαχείριση του άγχους.

Οι άντρες πάλι επειδή δεν τα πάνε καθόλου καλά σε αυτό, μπορεί να αποφεύγουν συστηματικά την συζήτηση και την επικοινωνία, να μην επιχειρούν να λύσουν τις τριβές και έτσι εγκαθιστούν μια απόσταση ανάμεσα στα δύο μέρη θέτοντας έτσι και τις απαρχές της αποξένωσης.

Συχνά αυτό συμβαίνει επειδή οι άντρες αρνούνται να πάρουν στα σοβαρά τα ζητήματα σχέσης, αρνούνται να παραδεχτούν την επιρροή της γυναίκας στην ζωή τους και μέσα τους, για να μην θεωρηθεί ή νοιώσουν εξαρτημένοι, άρα αδύναμοι. Αυτό είναι και ένας βασικός λόγος που οι σχέσεις παρακάτω σταδιακά καταρρέουν.

Επειδή λοιπόν έτσι επίμονα η ταυτότητα που υποχρεώνονται να τους συνοδεύει είναι του δυνατού που δεν πολυχρειάζεται κανέναν, στο μυαλό τους όλα τα μικρά πράγματα και οι πράξεις, τα λόγια που τρέφουν μια σχέση αγάπης, μπορεί να καταδικάζονται σαν ανόητες αδυναμίες και γελοιότητες. Είναι παράξενο αλλά προτιμούν να φαίνονται λίγο προβληματικά ανεπαρκείς και άχαροι από το να δείξουν στην γυναίκα πως πραγματικά νοιώθουν. Ότι δηλαδή την έχουν ανάγκη και ότι έχει σημασία για αυτούς.

Και δυστυχώς σε αυτή την μάχη του να μην φανούν δεμένοι στην γυναίκα και ευαίσθητοι στη παρουσία και τις ανάγκες της  τα δίνουν όλα και συχνά κερδίζουν τον στόχο τους, αλλά τι περίεργο, χάνουν την γυναίκα από το πλάι τους!

Δεν είναι ικανοί οι άντρες για οικειότητα, δεσμό, δεν μπορούν να υπάρξουν εύθραυστοι απέναντι στον άλλον και εξαρτημένοι; Ασφαλώς μπορούν. Είναι το πλαίσιο των στερεότυπων που επιβάλλει τέτοιες πραγματικές ανορθογραφίες.

Αλλά είναι έτσι. Τα συναισθήματα μας , μας οδηγούν στο ποιοι είμαστε και τι χρειαζόμαστε.

Αν δεν εμπιστευτούμε να τα έχουμε και να τα υπολογίζουμε σαν σημαντικότατα είμαστε λίγο σαν καράβι χωρίς τιμόνι. Πού πάμε ακριβώς και γιατί; Πολλοί άντρες γύρω μας έχουν καταδικαστεί σε μια αληθινή σιωπή. Έχουν μάθει να μην μπορούν να επιτρέψουν σε κανέναν να μπει μέσα τους και ούτε στον εαυτό τους να βγει έξω τους.

Μάλλον όμως ο πραγματικά δυνατός τύπος είναι εκείνος που παίρνει τελικά το ρίσκο να αγαπήσει, να δεθεί, να χρειαστεί και να εξαρτηθεί σε μια σχέση.