«Πλύσου, ντύσου, βάψου, κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη και πες: “Σ αγαπώ”»

Αν εμείς δεν κοιτάξουμε την εικόνα μας με συμπάθεια, πώς θα δει κάποιος την ομορφιά μας πίσω από τις όποιες ατέλειες; Αν εμείς δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, γιατί να μας αγαπήσει κάποιος άλλος;

Κάθε πρωινό είχα το ίδιο πρόβλημα: έσερνα τον μισοκοιμισμένο εαυτό μου στο μπάνιο και μόλις αντίκριζα την εικόνα μου στον καθρέφτη, αναμαλλιασμένη, με πρησμένα μάτια και μαύρους κύκλους, ένιωθα την ίδια πάντα φρίκη που με ξύπναγε σαν ηλεκτροσόκ: «Παναγία μου, αυτή είμαι εγώ;».

Άντε μετά από τέτοια σκέψη να σου πάει καλά η μέρα. Το νερό που έριχνα βιαστικά  πάνω μου στο ντους, ποτέ δεν ήταν αρκετό για να με συνεφέρει. Ο χρόνος ποτέ δεν ήταν αρκετός για έναν καφέ της προκοπής, η ενέργεια μου πάντα ήταν τόσο πεσμένη που δεν άντεχε ούτε για μια γλυκιά κουβέντα με τον άνθρωπο που μοιραζόμουν τη ζωή μου. Τα ρούχα μου πάντα με έκαναν να νιώθω άβολα, τα παπούτσια με στένευαν, η τσάντα μου ήταν βαριά και η μέρα μπροστά μου... βουνό έτοιμο να με καταπιεί.

Μέχρι που γνώρισα την Μάχη! Την πρώτη φορά που πέρασε από δίπλα μου μύριζε σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης! Ένα διακριτικό λουλουδάτο άρωμα την τύλιγε και την ακολουθούσε όπου κι αν πήγαινε. Δεν ήταν όμως, μόνο αυτό. Τα μαλλιά της, ήταν πάντα όμορφα, ακόμη κι όταν τα είχε τραβηγμένα σε κοτσίδα. Τα ρούχα της ήταν περιποιημένα και πεντακάθαρα, έξυπνα συνδυασμένα και τόσο ταιριαστά της!

Όσο για τα παπούτσια της; Μα πως έδειχναν τόσο άνετα; Από πού ψώνιζε άραγε και γιατί εγώ έπαιρνα πάντα το λάθος σχέδιο;

Πώς ήταν πάντα χαμογελαστή και χαρούμενη; Η δική της τσάντα δεν ήταν βαριά;

Άραγε προλαβαίνει το πρωί να πιεί καφέ; Μήπως δεν έχει τόσες υποχρεώσεις όσες εγώ;

Αυτά και άλλα πολλά βασανιστικά ερωτήματα και μια ελαφριά δόση... ζήλειας για την λαμπερή συνάδελφο με έκαναν να δω τη ζωή μου, με άλλο μάτι. Τι κάνω λάθος; Αναρωτήθηκα και άρχισα να αναζητώ  τις απαντήσεις .

Την επόμενη ημέρα, έβαλα το ξυπνητήρι μου να χτυπήσει δύο ώρες πιο νωρίς! Βάρβαρο ναι, αλλά χρειαζόμουν χρόνο που μόνο εγώ θα μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου.

Έφτιαξα καφέ και σοφά πράττοντας όταν μπήκα στο μπάνιο δεν κοίταξα τον καθρέπτη. Απόλαυσα τον καφέ μου διαλέγοντας τα πιο άνετα και αγαπημένα μου ρούχα και τα πιο βολικά παπούτσια. Συνδύασα μέχρι και φουλάρι!

Περιμένοντας το νερό να ζεσταθεί, τακτοποίησα την τσάντα μου και την άλλαξα με μια άλλη που είχα καιρό να κρατήσω.

Όταν μπήκα στο μπάνιο ένιωθα την ασφάλεια ότι όλα ήταν έτοιμα και με περίμεναν κι έτσι δεν είχα λόγο να κάνω ντους δευτερολέπτων. Αφιέρωσα στον εαυτό μου δέκα λεπτά, λούστηκα, και ένιωσα να ξεπλένεται από πάνω μου όλη η βαρυθυμία του ύπνου και της προηγούμενης σκληρής μέρας.

Βγήκα από τη μπανιέρα ανανεωμένη, έτοιμη να ζήσω τη μέρα μου και να της χαρίζω ένα άρωμα καθαριότητας. Έβαλα κρέμα σώματος, ντύθηκα, φρόντισα τα μαλλιά μου και όταν κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη ανακάλυψα ότι η εικόνα μου, δεν ήταν τόσο... ξινή όσο τις προηγούμενες μέρες. Αποφάσισα ότι μου άξιζε λίγο consealer  κάτω από τα μάτια, ένα touch από ρουζ στα μάγουλα και λίγη μάσκαρα για τσαχπινιά!

Το πιο εντυπωσιακό; Μετά απ' όλα αυτά, είχα και χρόνο για να πιω μια γουλιά καφέ με τον άνθρωπό μου και να ανταλλάξω μαζί του ένα χαμόγελο.

Εκείνη η μέρα μου άλλαξε τη ζωή, τις καθημερινές συνήθειες και την γκαρνταρόμπα! Έγινα μια καινούργια Ελπίδα που ξεκίναγε κάθε της μέρα στα... καλύτερά της! Περιποιημένη, μυρωδάτη, ανάλαφρη και με όρεξη για να ζήσω κάθε στιγμή μου.

Άντε για να μην είμαι άδικη, και με λίγο ύπνο λιγότερο. Αλλά ειλικρινά, όταν οι συνάδελφοι μου, μου λένε «μα πως καταφέρνεις και είσαι πάντα τόσο φρέσκια;» παίρνω την ανταμοιβή μου.

«Πολύ απλά, αγαπάω και περιποιούμαι τον εαυτό μου» απαντάω. Απολαμβάνω τις ανέσεις που μου προσφέρει ο πολιτισμός της ζωής μου και προσφέρω σε μένα το μίνιμουμ από αυτά που μου αξίζουν. Σε καθημερινή βάση...

Α, και κάτι ακόμα, νιώθω ότι οι  γύρω μου με συμπαθούν και με νοιάζονται περισσότερο από πριν...

phgh.lampiri.gr