«…Δέχομαι…»

Σε έχει καλέσει σε ένα δείπνο, στην προσπάθειά του να γιορτάσετε κάποια προαγωγή (όντας από τους τυχερούς αυτήν την περίοδο), ή κάποιο άλλο σημαντικό συμβάν στη ζωή του. Ένα ανάλαφρο φόρεμα, 3 σταγόνες από το αγαπημένο σου άρωμα, και τα κομψά ψιλά σου πέδιλα σε κάνουν ακαταμάχητη στα μάτια του.
Ό,τι και να φορούσες αυτή τη μέρα θα ήσουν ακαταμάχητη, και όχι επειδή παρατηρεί ή θα θυμάται τις μικρές λεπτομέρειες, αλλά επειδή έτσι είσαι πάντα στα μάτια του.

Κάθεστε και παραγγέλνεις, φλυαρώντας όπως πάντα, αλλά παρατηρείς το βλέμμα του άδειο. Πιάνεις τα χέρια του (των οποίων οι παλάμες στάζουν) και τον ρωτάς τι συμβαίνει. Το τυπικό τίποτα δεν σε πείθει, αλλά σου είναι αρκετό για να επανέλθεις στην προηγούμενη συζήτηση.
Πλέον είναι και εσύ σκεπτική, και καθώς τρώτε, φτιάχνεις άπειρα σενάρια για να είσαι προετοιμασμένη (αυτό με τα σενάρια το κάνεις πάντα άλλωστε, βυθιζόμενη στα παράλληλα σύμπαντα σου…).
Είναι η ώρα του επιδορπίου, και το γλυκό σου σερβίρεται όμορφο μπροστά σου. Δεν του δίνεις όμως σημασία και απλά το τρως μηχανικά. Σκέφτεσαι πως είναι ανεκδιήγητος που κατάφερε να σου περάσει αυτό το άγχος και πως τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ άσχημα.
Ένας έντονος πονόδοντος σε σταματά από τις πλάνες σκέψεις σου, και βλαστημάς το κακοκαβουρδισμένο αμύγδαλο, που ενώ το χρυσοπλήρωσες εκείνο επιμένει να κάνει τέτοια επίθεση στα δόντια σου. Βγάζοντας το συνειδητοποιείς πως είναι ένα πανέμορφο δαχτυλίδι… Ο φίλος σου ξεκινά να σου λέει λόγια, που σίγουρα έχει προβάρει εβδομάδες ολόκληρες, μέχρι που κάποια στιγμή τελειώνει…
Εκεί είναι η σειρά σου… Όχι για χιλιοπροβαρισμένους και βαρύγδουπους μονολόγους, απλά για ένα “Ναι” ή “Δέχομαι”. Εκεί εύχεσαι το δαχτυλίδι να ήταν όντως αμύγδαλο και να σε έπνιγε… Αντί αυτού όμως σε πνίγουν τα δάκρυα και το τεράστιο “Ναι” που πολεμά να βγει από τα βάθη της ψυχής σου…
πηγη..gamos-guide.gr