Πως σε διδάσκει ένα παιδί με ένα χαμόγελο και λίγο χιόνι.

Σουρουπώνει. Τι όμορφα που είναι τα μπαλκόνια έτσι στολισμένα, σπάει η πεζή μονοτονία της τσιμεντούπολης. Περίοδος Χριστουγέννων βλέπεις. 

Όλα τα σπίτια έχουν φορέσει τα γιορτινά τους και έχουν φωτιστεί από τα λαμπάκια που έχουν τυλιχτεί στα κάγκελα και στις πόρτες. Ορισμένοι “αχόρταγοι” έχουν βάλει λαμπάκια και στις γλάστρες και στα δέντρα τους. Προχωράς στον δρόμο και βλέπεις τα πάντα φωτισμένα, αφού μέσα στην πολύ κίνηση έχουν φωτιστεί και όλοι οι άνθρωποι, τους έχουν ανάψει τα λαμπάκια προφανώς.

Φυσούσε και χιόνιζε και σκεφτόμουν, “αχ τι ωραία, αυτά είναι Χριστούγεννα!”. Και τότε είδα εκείνο το σπίτι. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, η πρόσοψη του σπιτιού είχε ξεφτίσει και έβλεπες τον κίτρινο τοίχο να ξερνάει ένα άχρωμο μελιτζανί. Δεν είχε κάποιον ιδιαίτερο στολισμό απ’ έξω. Φαινόταν ωστόσο, από το παράθυρο ένα μικρό μαδημένο δεντράκι, με δυο τρεις μπάλες και κάποια μισό χαλασμένα φωτάκια.

Ήταν και εκείνο το κοριτσάκι με τα ξανθά μαλλάκια του πιασμένα κοτσιδάκια και αυτό το χαμόγελο, που φάνταζε τόσο φωτεινό. Είχε γουρλώσει τα ματάκια του και είχε βάλει το πρόσωπο της επάνω στο τζάμι και χάζευε τις νιφάδες. Ήταν τόσο χαρούμενο. Για μια στιγμή ζήλεψα. Ήταν πραγματικά χαρούμενη.

Την επόμενη μέρα έτυχε να περάσω πάλι από εκεί. Σήμερα χιόνιζε πολύ. Δεν ήθελα να φύγω από το σπίτι μου. Ήταν τόσο γιορτινό θύμιζε λιγάκι το χωριό του Άη Βασίλη. Ήθελα κι εγώ να κάτσω μέσα, με ένα φλιτζάνι ζεστή σοκολάτα και να απολαύσω το χιόνι. Η καθημερινότητα όμως βλέπεις δεν μπαίνει σε δεύτερη θέση, δεν το δέχεται. Ξεκίνησα λοιπόν και  πήρα τους δρόμους. Είδα λοιπόν και πάλι το μικρό αυτό κοριτσάκι και έπαιζε στο πεζοδρόμιο με το χιόνι. Ήμουν πεζή αυτή την φορά οπότε σταμάτησα λίγο και την κοίταξα.

Σκεφτόμουν πόσα πολλά έχουμε και όμως δεν χαμογελούμε. Έχουμε μάθει δυστυχώς να μην εκτιμούμε τα όσα έχουμε και να λυπόμαστε γι αυτά που ποτέ δεν είχαμε. Κι όμως αυτό το κοριτσάκι ήταν ευτυχισμένο με μερικές νιφάδες χιόνι. Μου μίλησε. Στο σπίτι αυτό έμενε με τον πατέρα της και την μικρή της αδερφούλα. Θα ερχότανε και η γιαγιά της για τις γιορτές. Η μανούλα της είπε ήταν ένα αστεράκι στον ουρανό εδώ και έναν χρόνο και χαιρότανε τόσο πολύ για το χιόνι, γιατί ένιωθε πως της το έστειλε η μαμά της από εκεί ψηλά σαν δώρο. 

Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ, αλλά δεν ήθελα να το της δείξω. Ήταν πολύ μικρή δεν της άξιζε κάτι λιγότερο από το γλυκό χαμόγελο της. 

-” Μου αρέσει πολύ που χαμογελάς” της είπα. “Έχεις το πιο όμορφο και λαμπερό χαμόγελο που έχω δει ποτέ μικρή μου”

Και τα ματάκια της έλαμψαν. Την θαύμασα εκείνη την στιγμή, ειλικρινά θαύμασα αυτό το μικρό πλασματάκι με αυτό το τεράστιο χαμόγελο και την ευγενική ψυχή.

-” Ο μπαμπάς μου θέλει συνέχεια να χαμογελώ, έχω λέει το γέλιο της μαμάς. Κι αν κλάψω, θα στεναχωρηθεί η μανούλα μου. Γι αυτό προσπαθώ πάντα να γελάω”.

Της χάιδεψα το πρόσωπο και της χαμογέλασα κι εγώ. Ήθελα να κλάψω αλλά δεν ήθελα να της δείξω δάκρυα, είχε μεγάλη δύναμη ψυχής αυτό το κοριτσάκι μόνο να παραδειγματιστώ θα μπορούσα. Της εξήγησα ότι έπρεπε να φύγω και έτσι έφυγα. 

Αυτό θα κρατήσω σαν μήνυμα αυτά τα Χριστούγεννα. Αυτή την δύναμη ψυχής που μου έδειξε αυτό το γλυκό χαμόγελο. Γιατί αυτά τα Χριστούγεννα κατάλαβα πως δεν χρειάζομαι πολλά για να νιώσω την μαγεία της υπέροχης αυτής γιορτής. Η Ελπίδα μπορεί να έρθει στην πόρτα μου και με μερικές νιφάδες χιόνι. 

ΠΗΓΗ: Copyright  Οι Κρυφές μου Σκέψεις® All rights reserved.